بیوگرافی مهدی شهیدی

مقطع راهنمایی

مدرسه توحید تنها مدرسه ایی بود که در بلند ترین جای شهر قرارداشت و من و سیامک چه شیطنت هایی که توی اون مدرسه نکردیم تقریبا هر هفته والدین من و سیامک به مدرسه می آمدند و مدیرناظم مدرسه از دست ما شاکی بودند ناظم قد بلندی داشتیم که بسکتبالیست بود .آقای اکبری تنها کسی بود که ازش میترسیدیم و استاد جبر بود اتحاد ها را به خوبی درس میداد

پدرم  همیشه قبل از اینکه مدرسه و معلم ریاضی به ما درس بدهد با من ریاضی کار می کرد و من تقریبا اتحاد ها را حفظ بودم  روزی که معلم ریاضی نداشتیم و آقای اکبری به جای معلم ریاضی سر کلاس آمد من پیروز میدان شدم و اتحاد ها را پاسخ دادم  و از آن روز بود که کمتر به من گیر میداد. از همان روز ها بود که به ریاضی علاقمند شدم 

یکی از مهمترین تفریحات ما بچه ها رانندگی بدون داشتن گواهینامه بود اصلا انگار هرچی ممنوعه بیشتر حال میده… 

راستش علاوه بر اینکه هرشب بعد از برگشتن از منزل جناب کاوه و پس از فوتبال بازی کردن تا نیمی از شب نشستن پشت فرمان و رانندگی تا منزل برایم جذاب بود.

  ولی با این همه لطفی که پدرم در آموزش رانندگی داشت باز یواشکی سوئیچ زاپاس را برمیداشتم و در زمانی که منزل نبود دوری میزدم

آن وقت ها احساس میکردم راننده فرمول یک هستم و هر چه تندتر بروم برنده میشوم و چقدر خدا با من همراه بود که اتفاق ناگواری رخ نداد

 وقتی برمیگشتم با خیال راحت که پدرم خبر ندارد میرفتم توی اتاقم و میخوابیم ولی امان از اینکه ماشین کیلومتر شمار دارد و پدرم با هوش تر از این حرف هاست که بتوانم گولش بزنم  و چقدر پخته بود که به رویش نمی آورد

اصلا چرا بچه ها فکر میکنند میتوانند به پدر و مادر هایشان درروغ بگویند؟

دوران دبیرستان 

حالا دیگه کمی بزرگتر شده بودم

پدرم برای رفت آمد به مدرسه  یک موتور براوو برایم خرید

با این موتور چه کارهایی که نمیکردم و چقدر خدا به من رحم میکرد

  تمام موتور رو پر از برچسب کرده بودم و عکس های قلب و اول اسمم و … تزینات موتورم بود دوران جوانی دوران خنده داری است وقتی بهش فکر میکنم چه موضوعاتی برایم جذاب بود خنده ام میگیرد.

حال و هوای جوانی عاشقی و باد و غرور جوانی و جوشهای صورتم حکایت از این دوران زودگذر شیرین یود.

سال آخر دبیرستان بود که پدرم به عنوان مدیر فروش شرکت صنایع الکترونیک شیراز جهت نمایندگی تهران  منصوب شد و به تهران نقل مکان کردیم. 

در آن زمان علاوه بر تلویزیون شیراز موبایل صا ایران هم در بین ایرانی ها خوشنام بود و تقریبا جز افتخارات جامعه ایرانی به حساب می آمد 

تولید ابزار الکترونیکی ساخت ایران مثل موبایل و تلویزیون در آن زمان توانمندی ایی بود که هر کشوری نداشت 

که متاسفانه الان خبری از موبایل ایرانی نیست .

بعد از اینکه در سال 74 به تهران نقل مکان کردیم انگار سرنوشت من عوض شد.

جدابیت های پایتخت همیشه انسان را گول میزند 

طبق گفته دکتر هولاکویی عزیز

آدم که خوابشو نمیفروشه اتاق خواب بخره!!!!!

درسته که تهران نسبت به شهر شیراز پیشرفته تر بود ولی آرامش و صفای شیراز و مردمانش کجا تهران و شلوغی هایش کجا؟

پدرم در تهران سه تا شغل را با هم مدیریت میکرد مدیر فروش صا ایران -مشاور فروشگاههای رفاه و دبیر کمیته اجرایی فدراسیون فوتبال.

معمولا ما ایرانی ها وقتی از جایی کوچکی به جایی بزرگی مهاجرت میکنیم پیشرفت خوبی شامل حالمان میشود ولی به نظر من هر چیزی یک بهای دارد.

توانمندی های پدرم بسیار زیادبود و موفقیت های شغلی زیادی کسب کرد .

در همان زمان بودکه وارد تیم ملی شنا شدم . توی استخر شهید شیرودی تمرین های تیم ملی را شرکت میکردم  از محله اکباتان به هفت تیر میرفتم .

انصافا تمرین های سختی بود  روزانه حدود 15 کیلومتر شنا میکردیم  ولی عالی بود  

با این که عنوان قهرمانی استان فارس  را در رشته شنا در نوجوانی  یدک می کشیدم به یکباره تمرین ها را  کنار گذاشتم و رفتم سربازی.

سربازی

دوران مدرسه که تموم شد باید تصمیم می‌گرفتم که می‌خوام ادامۀ تحصیل بدم یا به سربازی بروم  انتخاب سختی بود؛ چون خیلی‌ها رو دیده بودم که فقط به خاطر فراراز سربازی ادامۀ تحصیل می‌دهند.

به نظر من  انجام دادن کاری بدون‌علاقه اشتباه است

اما خوب من اون موقع دلیل کافی برای انتخابم نداشتم. با دوستانم موضوع را در میان گذاشتم  و به این نتیجه رسیدم که اشخاصی که قبلاً یا همون موقع سرباز بودن،  مدرک تحصیلی شان خیلی موثر نبود؛ یعنی کسی که مدرکش دیپلمه، با کسی که مدرکش لیسانس یا فوق‌لیسانسه، خیلی تفاوتی نداره.

یکی دیگه از دلایل مهمی که باعث شد برم سربازی این بود که نشستم حساب کردم دیدم من اگر دو سال برم سربازی و در کنارش نه درس بخونم، نه کار کنم، تنها ۲سال از عمرم گذشته که خیلی دانش خاصی ندارم و درنتیجه راحت تر با مشکلات و اجبار کنار می آیم  و بعد از ۲ سال می‌تونم هم‌زمان با درس‌خوندن کار هم بکنم و بعد از ۴ سال به جایگاه قابل قبولی برسم؛ اما اگردر ابتدا برم دانشگاه تو بهترین حالت ظرف ۴ سال لیسانس می‌گیرم و بعد تازه با مدرک لیسانس و سن بیشتر سربازی رفتن خیلی کار رو واسه من  سخت می‌کرد. چون دانش انسان بعد از دانشگاه بالا تر میرود و پذیرفتن حرف زور فرماندهانی که قالبا تحصیلات دانشگاهی نداشتند و بیشتر تجربه نظامی داشتند بسیار سخت تر می شد.

دورۀ آموزشی حدود سه ماه بود که تو این سه ماه قرار بود دربارۀ رزم شبانه، ستاره‌شناسی، خشم‌ شب و… صحبت کنن و آموزش بدهند. بگذریم از اینکه خیلی از مباحثی که مطرح می‌کردن اشتباه بود.

با کلی سفارش و آشنا توانستم دوره آموزشی را درپادگان آباده شیراز سپری کنم

یکی از شاخصه‌های اصلی رومخی توی سربازی، تعداد پُست‌هایی بود که هرکسی باید انجام میداد . تعداد پست ارتباط مستقیمی با مدرک تحصیلی سربازها داشت؛ دیپلمه‌ها ۸ پست، فوق‌دیپلمه‌ها ۶ پست و لیسانسه‌ها ۴ پست و فوق‌لیسانسه‌ها ۲ پست. البته کم پیش میومد که فوق‌لیسانسه‌ها بیان سربازی؛ چون اونا معمولاً به جای سربازی پروژه تحویل می‌دادن.

من تو کل ۲۱ ماه خدمتم، تنها یک شب پست دادم!

بعد از دوره آموزشی برای ادامه خدمت اونم با پارتی بازی به تهران منتقل شدم .

تقریبا عشق و حالی که تو سربازی کردم تو هیچ دوره ایی نداشتم حس جوانی و رانندگی با گواهینامه تازه اونم با ماشین پادگان عالییی بود 

چقدر ترمز دستی می کشیدم تا مثل فیلم های امریکایی ماشین دور خودش بچرخد. مال مفت و دل بی ر رحم و جوانی خام….

وقتی خدمتم تمام شد وکارت پایان خدمتم را گرفتم انگار قدرت پیدا کرده بودم و بزرگترین مرحله سخت زندگی را پشت سر گذاشته بودم و چه خیال خامی ….

خلاصه فصل جدیدی از زندگی آغاز شد

با پدرم که صحبت کردم پرسید برای ادامه مسیر زندگی چه تصمیمی داری؟ 

پاسخ من این بود 

از راه کامپیوتر پول در می آورم

فقط می دانستم کامپیوتر را دوست دارم ولی هیچ اطلاعاتی نداشتم و پدرم این علاقه را در من کشف کرد

گرچه حرف خامی بود ولی پدرم با پختگی کامل مرا هدایت کرد و وارد بازار و کسب و کار کامپیوتر شدم 

از یکی از دوستانش خواهش کرد که به صورت رایگان در کنارش کار کنم و کار یاد بگیرم  و این نقطه آغاز فصل جدید بود برای زندگی من.